RUHSUZLAR ORMANI

Ruhunu kaybetmişlerle dolu bir ormandayız
Orman büyük, orman karanlık.
İçeriye girebiliyor ne bir ses ne bir ışık
Kasvet sanki boğaza dolanmış bir hıçkırık.

Arşa varan beton ağaç tarlalarında
Yetişiyor artık insanoğlu denen mahlûkât;
Beton duvarlar arasında pıtrak gibi sönüyor
Sürüsünce yaşam hevesi daha vadesi dolmadan.

Nefret otları yükseliyor orman tabanından
Foseptik kokuları yayılıyor tüm çiçeklerden.
Ve kara bulutlar yükseliyor semaya
O yılankavi otomobil nehirlerinden.

Hiç biri denize ulaşmıyor nehirlerin
Hepsinin ucu varıyor çıkmaz sokaklara
Yunuslar çoktan terk edip gitmiş
Ruhsuzların laneti tüm ormana sinmiş.

Ruhunu kaybetmişlerle dolu bir ormandayız
Orman büyük, orman karanlık.
Geleceğe dair yok bir umut ne de bir ışık
Ve gidebileceğimiz bir yer yok artık.

Evren Dağlıoğlu